آن که آيد ز دست دل به امان

و آنکه آيد ز دست جان به ستوه

گاه سر مينهد به سينه ي دشت

گاه رو ميکند به دامن کوه

تا زند در پناه تنهائي

دست در دامن شکيبائي

غافل از اين بود که تنهايي

سر نهادن به کوه و صحرا نيست

با طبيعت نشستنش هوس است

چون نکو بنگرند تنها نيست

اي دل من بسان شمع بسوز

باز تنها ميان جمع بسوز